Istnieją wydarzenia, które zachowuje się w pamięci na zawsze. Daty, które powracają, ożywają, które się wspomina. Taką datą dla Szkoły Podstawowej nr 8 w Wejherowie jest 9 stycznia 1959 r., kiedy to dokonywano oficjalnego, uroczystego otwarcia naszej szkoły.
Wśród 21 nauczycieli tej "pierwszej brygady kadrowej", tworzących ówczesne grono pedagogiczne, byli zarówno doświadczeni jak i początkujący nauczyciele, którzy cieszyli się z możliwości pracy w nowej i nowoczesnej, jak na owe czasy szkole.
"Ósemka" była faktycznie nowoczesną szkołą. Posiadała 15 izb lekcyjnych, 3 pracownie, 2 gabinety, bibliotekę, świetlicę z zapleczem kuchennym, kancelarię, harcówkę, gabinet lekarski, pokój nauczycielski i wreszcie salę gimnastyczną o wymiarach 18m x 3m wraz z szatniami i prysznicami.
W pierwszym roku działalności, wiosną 1959 roku do 19 oddziałów klas I – VII chodziło 775 uczniów.
Wszyscy uczniowie uczęszczali wcześniej do innych wejherowskich szkół podstawowych, łatwo więc sobie wyobrazić, jak poprawiły się w nich warunki nauki i pracy.
Kierownictwo szkoły objął Otton Grzendowski, jego zastępcą został Stanisław Perucki, a „pierwszą kadrową” tworzyli wraz z nimi:
Pierwszym woźnym był Jan Henning. Warto zauważyć, że na 21 nauczycieli, aż 8 to mężczyźni.
Każda szkoła jest żywą, ciągle rozwijającą się organizacją. Każdego roku mury szkolne opuszcza kolejny rocznik absolwentów, a na ich miejsce przychodzą następni uczniowie. Szkoła żyje tak długo, aż kompetentne do tego władze zadecydują o jej likwidacji. Szkoła jednak może mieć też inny rodzaj życia. Są szkoły, których budynek wygląda tak, jak w momencie zakończenia budowy.
W przypadku „Ósemki” jest inaczej, ona żyje praktycznie ciągłą rozbudową i budową kolejnych obiektów szkolnych.
Już cztery lata po rozpoczęciu działalności szkoły, wybudowano w 1963 roku mały budynek na sprzęt kolonijny, tzw. „M”, który, jak każda prowizorka, funkcjonuje do dnia dzisiejszego i jest wykorzystywana po odpowiedniej modernizacji jako obiekt dydaktyczny.
Na przełomie lat 1969/1970 na terenach przyszkolnych powstał kompleks sportowy z boiskami do siatkówki i koszykówki, kortami tenisowymi oraz placem gier i zabaw. Zimą funkcjonowało tam oświetlone i zradiofonizowane lodowisko. Był to wówczas chyba największy i najlepiej zagospodarowany teren do uprawiania sportu w Wejherowie.
Żywot tych boisk zakończył się w roku 1984, kiedy to rozpoczęto budowę drugiego budynku szkolnego, do dziś nazywanego „nową szkołą”. Ten nowy budynek był niezbędny dla poprawy warunków nauki i pracy. Budowa, najpierw Elektrowni Szczytowo-Pompowej, a później początek budowy Elektrowni Atomowej w Żarnowcu, a wraz z nim budowa osiedla mieszkalnego obok szkoły spowodowała znaczące zwiększenie się liczby uczniów.
Zagęszczenie szkoły stawało się wręcz dramatyczne. Lekcje kończyły się o 1845, a część zajęć odbywała się na korytarzach szkolnych, gdzie utworzono „polowe” klasy. Nie pomogło nawet przeniesienie części uczniów z rejonu ul. Przemysłowej i Granicznej do SP nr 9. Rozbudowa szkoły stała się konieczna.
Prace budowlane rozpoczęły się w 1984 roku. Pod „nóż” poszły dotychczasowe szkolne boiska. W nowym obiekcie zaplanowano 14 izb lekcyjnych, bardzo szerokie korytarze i potężne zaplecze kuchenne. Udało się również „wcisnąć” do inwestycji salę gimnastyczną o wymiarach 30m x18m. Wznoszony obiekt był potężny, ale jako szkoła mało funkcjonalny, cóż miał on pełnić także inną funkcję – szpitala zapasowego dla nowego szpitala wejherowskiego.
Budowa z wieloma perturbacjami zakończyła się w 1987 roku. Oba budynki szkolne połączone tzw. „łącznikiem” tworzyły jeden organizm szkolny, a na terenie pomiędzy szkołą, a Os. Chopina utworzono kompleks piaszczystych boisk.
Na początku lat 90-tych, jak na „szkołę w budowie” przystało, zagospodarowano teren boisk szkolnych. Szutrowe boisko do piłki nożnej, dwa piaszczyste boiska do siatkówki, skocznia do skoku w dal, rzutnia do pchnięcia kulą, 100 m bieżnia prosta i ok. 250 m bieżnia okólna umożliwiały prowadzenie normalnych zajęć wychowania fizycznego. Boisko piłkarskie było zaś wykorzystywane do późnych godzin wieczornych przez młodzież z okolicznych osiedli.
W połowie lat 90-tych, po licznych, który to już raz, perturbacjach dobudowano do sali gimnastycznej od strony ul. Nanickiej trybunę dla ok. 400 osób. W ten sposób powstała pierwsza w Wejherowie hala sportowa, cóż że ze słupami, które nieco utrudniały widoczność, ale jakie imprezy sportowe i nie tylko tam się odbywały. Wkrótce do tejże hali dobudowano kolejny mały budynek z salami do gimnastyki korekcyjnej, szatniami i zapleczem sanitarnym. Żywot tego obiektu był jednak stosunkowo krótki.
Reforma oświatowa sprawiła, że czterdziestoletnia, dojrzała już Szkoła Podstawowa nr 8 stała się matką założycielką i karmicielką dla Gimnazjum nr 3.
Z 7-letniej, później 8-letniej, od 1.09.1999 roku „Ósemka” stała się 6-letnią szkołą podstawową, a na jej bazie materialnej i intelektualnej powstało Gimnazjum nr 3. „Ósemka” pokochała „Trójkę”, tworząc razem strukturę administracyjną jaką jest Zespół Szkół nr 3. Ostatnie 10 lat to już wspólne życie i wspólna historia.
Reformę oświatową wdrażano, uczniowie pisali testy kompetencji, egzaminy zewnętrzne, nauczyciele się dokształcali, a szkoła się budowała.
Idea budowy krytej pływalni w Wejherowie ma swoją długą i oddzielna historię. Koniec końców stało się tak, iż spełniły się opisywane wcześniej marzenia. W styczniu 2004 roku dzięki skutecznym zabiegom wielu środowisk i determinacji władz miasta oddano do użytku 25 metrową krytą pływalnią z widownią i zapleczem.
Budowa pływalni stała się czynnikiem sprawczym dla realizacji kolejnego pomysłu, kolejnej szkolnej budowy. Chlubą „Ósemki” w latach 70-tych było lodowisko. Jakże często słyszało się: „Szkoda, że nie ma lodowiska”, „Ach, przypomniałbym sobie młode lata”. I tak już w trakcie budowy pływalni powstały zręby późniejszej decyzji budowy lodowiska.
W 2006 roku zostało otwarte sztuczne lodowisko o wymiarach 30m x 20m otoczone bandami, wyposażone w rolbę i wypożyczalnię łyżew.
Kolejny obiekt o jaki wzbogaciła się szkoła to oddane w 2009 r. boisko ze sztuczną murawą i tartanowa bieżnia.
Wychowanie do szacunku i umiłowania własnej ojczyzny, jej historii i tradycji stało się jednym z istotnych zadań pracy wychowawczej szkoły od początku jej istnienia.
Ważnym wydarzeniem w życiu Szkoły Podstawowej nr 8 było nadanie jej 31 marca 1969 r. imienia Martyrologii Piaśnicy. W czasie uroczystości w holu odsłonięto pamiątkową tablicę, a przedstawiciele rodzin pomordowanych przekazali szkole urnę z prochami pomordowanych w Piaśnicy.
Wybór patrona nie był dziełem przypadku. Położenie "Ósemki" w pobliżu drogi prowadzącej do Piaśnickiego Lasu, największego miejsca masowych egzekucji w województwie pomorskim w czasie II wojny światowej oraz to, że do szkoły uczęszczali uczniowie pochodzący z rodzin, których członków rozstrzelano w czasie tych egzekucji, sprawiło, że miejsce to stało się przedmiotem szczególnej troski i dbałości nauczycieli i uczniów.
I nie jest to jedynie deklaracja. Uczniowie "Ósemki", porządkują groby pomordowanych oraz na stałe opiekują się mogiłą zbiorową. Dawniej klasy ósme, a obecnie szóste wyjeżdżają do Piaśnicy w czasie obchodów Dnia Patrona Szkoły, które to święto zostało ustanowione decyzją Rady Pedagogicznej z dnia 23 kwietnia 1971 r. Obecnie szkoła obchodzi to święto w ostatni piątek kwietnia.
Przy piaśnickim pomniku i pomniku ku czci dzieci zamordowanych w Piaśnicy odbyło się wiele szkolnych uroczystości. Uczniowie szkoły biorą również aktywny udział w uroczystościach patriotyczno – religijnych, które odbywają się rokrocznie w Piaśnickim Lesie.
Ważnym miejscem w szkole jest Izba Pamięci, która powstała przy zaangażowaniu wszystkich nauczycieli, a zwłaszcza p. Honoraty Szornak – nauczycielki historii. W tym szczególnym miejscu zgromadzono eksponaty i materiały mówiące o zbrodni dokonanej w Piaśnicy. Izba Pamięci od początku jej istnienia stała się dla naszych uczniów i wejherowian miejscem Żywych lekcji historii. Odbywały się w niej pogadanki dla uczniów, organizowano okolicznościowe spotkania. Dzisiaj jest także ważnym miejscem, które równie mocno przemawia do uczniów.
1 czerwca 1970 roku Szkoła Podstawowa nr 8 otrzymała sztandar ufundowany przez Komitet Rodzicielski i młodzież. Znajduje się na nim wzór kaszubski nawiązujący do naszego regionu, Kaszub – naszej Małej Ojczyzny oraz symbol martyrologii.
Powstanie w roku 1996 z inicjatywy ks. Prałata D. Nowaka Stowarzyszenia Rodziny Piaśnickiej było impulsem dla szkoły do podjęcia nowych działań. Szkoła Podstawowa nr 8, a obecnie Zespół Szkół nr 3 jest zbiorowym członkiem nr 1 tegoż Stowarzyszenia. W szkole odbywają się spotkania jego członków. Nauczyciele wraz z uczniami przygotowują inscenizacje, wieczornice poświęcone pamięci poległych w Piaśnicy, dostarczając widzom wielu wzruszeń.
Wydaje się zatem naturalne, że korzystając z dotychczasowego dorobku "Ósemki", Rada Pedagogiczna podjęła uchwałę pozytywnie opiniującą działania zmierzające do nadania Gimnazjum nr 3 imienia Martyrologii Piaśnicy. Propozycja ta spotkała się z akceptacją Samorządu Uczniowskiego i Rady Rodziców. Stosowną w tej sprawie uchwałę podjęła Rada Miasta Wejherowa na sesji dnia 17 marca 2009 r.
Nadanie Gimnazjum nr 3 imienia Martyrologii Piaśnicy i sztandaru ufundowanego przez Radę Rodziców, Stowarzyszenie Rodzina Piaśnicka, Parafię Chrystusa Króla i Grono Pedagogiczne jest pięknym prezentem, jaki otrzymuje szkoła na swoje dziesięciolecie. Uroczystość wręczenia sztandaru i nadanie imienia Gimnazjum nr 3 odbyła się 30 kwietnia 2009 roku.
W swojej symbolice sztandar odnosi się do humanistycznych, poznawczo - edukacyjnych wartości, korzeni nauki i kultury europejskiej.
Ks. Bogusław Żurawski, wieloletni prezes Społecznego Komitetu Opieki nad Mogiłami Piaśnicy w Wejherowie mówił: Piaśnica to ziemia święta, to ciągle żywa nauka przeszłości... Wychowując kolejne pokolenia uczniów , staramy się o tym zawsze pamiętać w codziennej pracy wychowawczej.
